Το Εργαστήρι μου
Το παλιό μου εργαστήρι στα Γιάννενα, το 1971, που είχα φτιάσει στο παλιό πατρικό μου σπίτι, ήθελα να ξαναζωντανέψω εδώ. Όχι πως είχα ποτέ τη χαρά, να εργαστώ σε σταθερό περιβάλλον για πολύ καιρό. Πολλά έργα, δικά μου μοντέλα και εργαστήρια, χάλασα και άλλαξα, είτε από έλλειψη χώρου είτε λόγω έλλειψης χρημάτων.
Όρθιος στη σύνθεση αυτή, βρίσκεται ο εαυτός μου, που φτιάχνει το πήλινο πρόπλασμά του, σε φυσικό μέγεθος. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζεται κανείς. Τρείς καθρέφτες, μήνες δουλειάς και άρτιες γνώσεις καθαρής κλασικής γλυπτικής. Αφού είναι έτοιμο, χυτεύω πάνω του γύψο και χωρίζω το καλούπι που προκύπτει σε δυο κομμάτια. Μπορείτε να δείτε ένα τέτοιο καλούπι, ακουμπισμένο κάτω από το πήλινο πρόπλασμα. Μέσα σ’ αυτό χυτεύω το κερί, προσέχοντας ώστε να αγκαλιάσει ομοιόμορφα όλη την επιφάνεια. Τα κέρινα ομοιώματα, είναι κούφια εσωτερικά και έτσι “αναπνέουν” καλύτερα. Διάλεξα το κερί σαν υλικό, γιατί ομοιάζει περισσότερο με την ανθρώπινη επιδερμίδα που θέλω να αποδώσω, έχοντας ένα βαθμό ημιδιαφάνειας. Εύκολο –γενικά– στη χρήση του, έχει κάποιες παγίδες στην επιλογή της ποιότητάς του και κυρίως στο χρώμα του, που πάντα διαφέρει απ’ τη στιγμή που είναι λιωμένο, μέχρι τη στιγμή που σταθεροποιείται.
Δούλεψα μόνος, χωρίς τη βοήθεια κάποιου κάλφα ή βοηθού. Μεγάλη η αγωνία, γιατί κάθε προσπάθεια δεν ευοδώνεται πάντα και φοβερή η κούραση, μιας που κάθε καλούπι γύψινο ζυγίζει κάποια δεκάδες κιλά. Η δουλειά ενός γλύπτη, μεταφέρεται και σε άλλα υλικά. Προκειμένου να δημιουργηθεί ένα καινούργιο ομοίωμα, από γύψο αυτή τη φορά, το οποίο θα σταλεί σε συνεργάτες ή χυτήρια, σαπουνίζω το εσωτερικό (για να μη κολλάει) και προσθέτω σιγά-σιγά γύψο. Αυτός είναι και ο λόγος που παραθέτω τις γύψινες προτομές, στα αριστερά σας. Για ’μένα είναι πολύτιμη παρακαταθήκη, μιας που η ποιότητα της δουλειάς μου είναι και εδώ εμφανής, αλλά με άλλο τρόπο, σε άλλο υλικό, το οποίο έχει διαφορετικές αρετές, μακροβιότητα και αντοχές.
Ο διευθυντής της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας, με προσκάλεσε να γνωρίσω τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ιωαννίνων (και αργότερα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών), Σπυρίδωνα Βλάχο. Ήταν το 1947, πριν περάσω το κατώφλι της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Ο ίδιος ο Δεσπότης, μου ανέθεσε να φιλοτεχνήσω το πορτραίτο του και η εμπιστοσύνη του θα με τιμά πάντα.
Σε πρώτο πλάνο, βλέπουμε αντικείμενα που συναντήσαμε και στους χώρους που περιηγηθήκαμε. Διάφορα φρούτα από πηλό & τέμπερες, ένα καριοφίλι, τσαρούχια από γάζα και γύψο, κομμάτια από ρούχα και φορεσιές, οι ράχες των βιβλίων (στην αίθουσα των “Δασκάλων του Γένους”), ξυλογραφίες δικές μου, χόρτα και διάφορα υλικά που χρησιμοποιώ.
Στο βάθος, εκτός από ανατομικά βοηθήματα-υποδείγματα και υλικά, ένα μοντέλο-δοκίμιο από την περίοδο που φοιτούσα στην Α.Σ.Κ.Τ., η δουλειά μου για τον “Αετό της Δωδώνης” (σύμβολο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), υδατογραφίες, και έργα με κάρβουνο (καστανιές-σπουδές).
Μια σειρά από Ταναγραίες που δούλεψα με αφαιρετική διάθεση, διατρέχουν το μικρό γείσο, που βρίσκεται στο πατάρι.»
Παύλος Βρέλλης, Μπιζάνι 1994