Κρυφό Σχολειό

Κρυφό Σχολειό

Ξεκινώ με το Κρυφό Σχολειό, σα φόρο Τιμής σε όσους κράτησαν τη γλώσσα και την Εθνική μας ταυτότητα, στους σκοτεινούς πρώτους χρόνους της Τουρκοκρατίας. Κάνω παλαίωση στους πέτρινους τοίχους και στα ταβάνια.

Αφού προσαρμοστεί η όραση του επισκέπτη, ο χώρος γίνεται κρυφός, μικρός, μυστικός. Στρίβοντας τα δυο τελευταία τριγωνικά σκαλοπάτια, πατάμε σ’ ένα μικρό πλακόστρωτο χώρο. Είναι στεγασμένος με μια μεγάλη καμάρα. Αναπτύσσω τυφλές αψίδες, κόγχες και στη βάση βράχια, για να δείξω το βάθος και την αντιστήριξη του υπόγειου αυτού χώρου. Δεν είναι μύθος.

Από το 1581 μαθαίνουμε, ότι ήταν στην Κωνσταντινούπολη 10 κρυφά σχολειά, στη Χίο 4, στην Πελοπόννησο 10 και σε άλλους τόπους 50. με δάσκαλους παπάδες και μοναχούς. Μέσα σε τόσους αιώνες σκλαβιάς, δε θα μπορούσαν ποτέ να κρατήσουν οι Έλληνες τη Θρησκεία και τη γλώσσα τους. Παπάδες και καλόγεροι, μιλούσαν στα παιδιά για τον Χριστό και για την Πατρίδα, τα παρηγορούσαν, τους έδιναν ελπίδα.

Ο χώρος είναι μικρός. Μέτρο βασικό είναι ο άνθρωπος. Τα μικρά αντικείμενα που τοποθετώ εδώ, τα έχω σα μέτρο σύγκρισης. Τα υλικά είναι νευρομετάλ, σιδερένια πλέγματα και τσιμεντοκονίαμα. Οι πατίνες έγιναν με χρώματα πλαστικά, ακρυλικά, σκόνες, τέμπερες, ελαιοχρώματα και γομαλάκα. Από τα ρούχα των μαθητών, άλλα τα έραψα και άλλα είναι μεταποιημένα και αγορασμένα από παλαιοπωλεία στα Γιάννενα. Τα πρόσωπα του Κρυφού Σχολειού, τα δούλεψα από μοντέλα, στο εργαστήρι μου στην Αθήνα και στα Γιάννενα.

Τη σύνθεση αυτή που έκαμα, την πίστεψα, τη μελέτησα, την αγάπησα. Ήταν και η αιτία να αρχίσω να πειραματίζομαι με την απόδοση Ιστορικών γεγονότων και προσώπων. Για όσο καιρό ήμουν αποσπασμένος στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, γνώρισα πολλούς συναδέλφους, ιστορικούς και φιλόλογους. Πάντα πίστευα ότι καθένας μας, συνεισφέρει στη μόρφωση ή και την καλλιέργεια άλλων. Η δική μου επιθυμία, ήταν να μπορέσω, σα γλύπτης, με δικό μου τρόπο, να πραγματώσω τη δημιουργία σκηνών, γεγονότων, μορφών της Ελληνικής Ιστορίας. Δημιούργησα απ’ το μηδέν, ένα δικό μου χώρο.

Πειραματίστηκα με πολλά υλικά και κατέληξα στο κερί, μιας που αποδίδει καλύτερα τους χρωματικούς τόνους του ανθρώπινου δέρματος. Άρχισα να δείχνω τη δουλειά μου στους συναδέλφους μου … και τα υπόλοιπα είναι ιστορία!

Το όρθιο ανάστημα του παπά-δάσκαλου, σταματά το χρόνο για λίγο. Τα παιδιά, σταμάτησαν να γράφουν, να διαβάζουν.

Στοχάζονται…