Γυναίκες της Πίνδου

Γυναίκες της Πίνδου

«Μεγάλη στάθηκε η προσφορά της Ελληνίδας Γυναίκας, σ’ όλους τους αγώνες του Έθνους. Παντού και πάντοτε πρωταγωνιστεί στα μεγάλα γεγονότα της Ιστορίας, σε στεριά και θάλασσα. Έτσι, την ξαναβλέπουμε στο δύσκολο τούτο πόλεμο του 1940. Η συγκινητική προσφορά, ήταν αυθόρμητη και αυτόβουλη.

Αυτές οι αγρότισσες των κακοτράχαλων Ηπειρωτικών βουνών, από το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, τον Επτάλοφο, τη Βούρμπιανη, την Αγία-Παρασκευή, χωριά της Δυτικής Μακεδονίας,… έδειξαν με την αξιοσύνη και την λεβεντογέννα καρδιά τους, τι θα πει Ελληνίδα. Αψήφησαν το κρύο, τη βροχή, τον αέρα, το χιόνι και τον πάγο. αλλά και τις οβίδες, τις εχθρικές σφαίρες, τα αεροπλάνα. Έταξαν τον εαυτό τους, να προσφέρουν σε μια δύσκολη στιγμή στο φαντάρο-πολεμιστή, όχι μόνο τρόφιμα και ρούχα, αλλά και πολεμοφόδια (ακόμη και όπλα και οβίδες), μιας που κανένα μεταγωγικό, ούτε καν μουλάρια, δε μπορούσε να τα μεταφέρει εκεί.

Ατέλειωτες φάλαγγες από κορίτσια, νέες και γριές, σκαρφάλωναν σε υψόμετρο πολύ πάνω από 2.000 μέτρα και όταν γύριζαν μετέφεραν τραυματίες. Ριγούσαν από συγκίνηση οι μαχητές μας, όταν έβλεπαν τις φάλαγγες αυτές να αναρριχώνται στα πιο απρόσιτα μέρη, κάτω από ασταμάτητες βροχές, μέσα σε χιονοθύελλες και βοριάδες. Ξάφνιασε τον κόσμο ολόκληρο ο ηρωισμός, η πίστη, η τόλμη, το θάρρος και η αντοχή των γυναικών, που κουβαλούσαν στους ώμους τους την Ελλάδα. Τα κατορθώματά τους, με θαυμασμό και σεβασμό θα τα θυμόμαστε.

Με τη σύνθεση αυτή, θέλησα να δημιουργήσω μια μεγάλη αντίθεση υψών και όγκων (το θέμα θέλει και πρέπει να λειτουργεί μόνο του, φορματικά και χρωματικά). Την αναπτύσσω αυτόνομα, με τις άλλες συνθέσεις να βρίσκονται περιμετρικά της. Πρώτη αναφορά έχουμε πάρει μόλις ξεμυτίσαμε απ’ τη σπηλιά του Καλπακίου. Κατόρθωσα να ενοποιήσω το χώρο, απ’ τα θεμέλια του κτιρίου μέχρι και τη στέγη (ύψους 10 μέτρων περίπου). Αφήνω τον επισκέπτη να ανακαλύψει περισσότερα στοιχεία γι αυτή την αίθουσα, καθώς ανεβαίνει. δημιουργώντας πρώτα μια σκάλα, ένα πλατύσκαλο λίγο μετά και τέλος έναν πλακόστρωτο χώρο, περίπου στο ύψος του “Ορεινού Πυροβολικού”.

Με τη διάταξη αυτή, ο επισκέπτης μπορεί να άπτεται των βράχων που βρίσκονται δίπλα του και να γίνεται υποκείμενο όχι μόνο της σύνθεσης αυτής, αλλά και των γειτονικών της. Δουλεύω με τσιμέντο, ό,τι μπορεί να πιάσει το χέρι. Τον υπόλοιπο όγκο των βράχων, τον κατασκεύασα από λινάτσα, κόλλες, γύψο, νευρομετάλ και ξύλα. Με τη διάταξη των επιπέδων, προσπαθώ να φέρω τον επισκέπτη κοντά στην άγρια αυτή ομορφιά. Η σύνθεση, βρίσκεται ακριβώς πίσω απ’ τη “Σφαγή του Αλη-πασά”, δίπλα στον “Κολοκοτρώνη” και κάτω-διαγώνια των θεμάτων “Ρούπελ” και “Κρήτη” που θα δούμε αργότερα.

Τα ξερά κλαδιά (κυρίως από κέδρους και έλατα), τα πήρα από μεγάλο υψόμετρο. Τα περισσότερα είναι από το Ζαγόρι, τα υπόλοιπα από άλλα βουνά της Ηπείρου. Θέλω να τοποθετήσω χρονικά το γεγονός, όσο και την εποχή (τέλη Οκτώβρη-αρχές Νοέμβρη). Τα χρώματα που χρησιμοποιώ είναι σε μεγάλη ποικιλία και τόνους, όπως υπάρχουν και στη φύση. Η μεγαλύτερη χρωματική αντίθεση, γίνεται μεταξύ του ζεστού κόκκινου (και σε αρκετές μεριές κεραμιδί) χρώματος, με τα στιλπνά πράσινα, τόσο της πατίνας των βράχων όσο και της βλάστησης που έβαλα.
Με σκοπό να δείξω τη συμμετοχή διαφόρων διαμερισμάτων στον ίδιο χώρο, αντάμωσα ενδυματολογικά τις φιγούρες, στη δράση τους. Τα πρόσωπα, τα έχω φτιάξει από φωτογραφίες γυναικών γνωστών για την προσφορά τους, όσο και δικά μου μοντέλα.

Για να δέσω τη σύνθεση, στο αριστερό μέρος της σκάλας, δημιούργησα σκαλιστά βράχια και μια πηγή, με διάφορα φυτά σκορπισμένα τριγύρω. Προσθέτοντας κίνηση και ήχο, από το νερό που κυλάει, δημιουργώ στον επισκέπτη οπτικά, ακουστικά, κινητικά ερεθίσματα, παράλληλα με τα απτικά που του δίνω την ευκαιρία να ανακαλύψει.»

Παύλος Βρέλλης, Μπιζάνι 1994