«Δεξιά από τον Μακρυγιάννη, βλέπομε παλικάρια να προετοιμάζονται σ’ ένα πρόχειρο λημέρι, που φτιάξανε από πέτρες που βρήκαν εκεί.

Θέλω να δείξω ποιοι ήταν και πώς ήταν τότε, αυτοί που δε γονάτισαν στον κατακτητή. Δείχνω τη λεβεντιά τους, τον χαρακτήρα, το θάρρος τους, τον οπλισμό και τα ρούχα τους. Φτώχια και αβεβαιότητα δεν έχουν θέση σ’ αυτή τη σύνθεση. Μόνο περισυλλογή για το μέλλον.

Πάντα προσπαθώ να δείξω, το ότι η Ιστορία γράφεται απ’ όλους τους Έλληνες, είτε πρόκειται για επώνυμες προσωπικότητες, είτε πρόκειται για άγνωστους, που στην ουσία είναι ήρωες. Το χώρο αυτό, τον αφιερώνω στους ανώνυμους πολεμιστές, τις χιλιάδες λαού που έλαβαν μέρος στον ξεσηκωμό και χάθηκαν για τη Λευτεριά, για να γίνει το θαύμα της Επανάστασης του 1821. Δεν είναι τυχαίο, το ότι τους τοποθετώ ανάμεσα σε μερικές απ’ τις λαμπρότερες φυσιογνωμίες του Αγώνα.

Ο επισκέπτης, θα παρατηρήσει το χώρο αυτό και τις μορφές που παρουσιάζονται. Μεγάλη όμως σημασία, έχω δώσει στον κενό χώρο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από τα εκθέματα (περιμετρικά του κυρίως κτιρίου). Έχει ουσιώδη σημασία, για τη λειτουργία του ίδιου του Μουσείου. Τον κατασκεύασα με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε τόσο εγώ, όσο και οι συντηρητές, να έχουμε ευκολότατη πρόσβαση στις αίθουσες των θεμάτων της Επανάστασης και σε γειτονικές τους συνθέσεις (“Ορεινό Χειρουργείο”, “Πίνδος”).

Κάνω χρήση συνάλληλων επιπέδων και γειτονικών μεταξύ τους όγκων, χρησιμοποιώντας τους τοίχους-βράχια μιας αίθουσας, ως τμήμα της επόμενης. Έτσι, τα βράχια από την προηγούμενη σύνθεση (Μακρυγιάννης), ενοποιούνται τόσο μ’ αυτά των Πολεμιστών, όσο και μ’ αυτά που θα δούμε αμέσως μετά, στις συνθέσεις των Θ. Κολοκοτρώνη και Κ. Κανάρη. Μ’ αυτό τον τρόπο, κρατώ φορματική και χρωματική (όχι όμως και γραμμική) ισορροπία, σε όλες αυτές τις αίθουσες, που αφορούν πρόσωπα που δρουν κατά την ίδια χρονική περίοδο.»

Παύλος Βρέλλης, Μπιζάνι 1994