«Ευτελιστής Τέχνης» – Συμμετοχή του Μουσείου Βρέλλη σε Έκθεση της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας στο Γκάζι

«Ευτελιστής Τέχνης» – Συμμετοχή του Μουσείου Βρέλλη σε Έκθεση της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας στο Γκάζι

23-28 Φεβρουαρίου 2022, στην Τεχνόπολη – Γκάζι, αίθουσα Δ10

Παύλος Βρέλλης, Ευτελιστής Τέχνης, περί το 1958-1961 (πήλινο πρόπλασμα το 1957), ορείχαλκος, 29,7×23,5×18,5 εκατοστά. Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας Παύλου Βρέλλη, Ιωάννινα.

Κρατούμε την ανωνυμία του συγκεκριμένου, καθ’ ότι δεν θέλουμε να θίξουμε συγγενείς του.

Δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία ανάθεσης στον Παύλο Βρέλλη. Γνωρίζουμε το ότι απαιτήθηκαν αρκετά μηνιάτικα για τα χυτήρια. Όλα πληρώθηκαν από τον γλύπτη. Όταν περατώθηκε και τοποθετήθηκε σε βάση, ευαρέστησε τον πάτρωνα, πλην όμως έμεινε στα χέρια του δημιουργού του, μιας που ο καθήμενος πόζαρε πρόθυμα αλλά η εξόφληση αναβαλλόταν ράθυμα, με τελικό σκοπό να αποκτήσει τη χυτεμένη προτομή που απεικονίζουμε «έναντι μιας γραβάτας»…

Στηλιτεύουμε τη στενότητα του πνεύματός του, αφού στο πρόσωπό του βλέπουμε ένα χαρακτήρα που ευτελίζει κόπους και έξοδα μηνών. Ευτελίζει και την Τέχνη, ακόμη και αν εστιάσουμε στο αντίτιμο του παραγόμενου αποτελέσματος ως μονέδα, αλλά και τους κοινωνούς της οι οποίοι εμπλουτίζουν το καθιερωμένο είδος της γλυπτικής [προσωπογραφία] και φροντίζουν να δείξουν τις καλύτερες πτυχές ενός χαρακτήρα με ένα ελαφρύ χαμόγελο, διαμετρικά αντίθετο με τη φυσική ζημία και ψυχική φθορά που προκάλεσε.

Πολλοί Καλλιτέχνες ταυτίζονται με αυτό το οξύμωρα τοποθετημένο πορτραίτο, καθώς αντηχεί έναν αυθαίρετο επανακαθορισμό των συμφωνηθέντων, με ολέθρια οικονομικά αποτελέσματα συνοδευόμενα από ψυχικό κλονισμό για το αντίκρισμα της τέχνης τους στους αναθέτες των έργων τους.

Στην Ήπειρο των Ευεργετών, καλό θα είναι να τονίζονται και «οι άλλοι», ως αφορμή για κοινωνική στηλίτευση τέτοιας αυθαιρεσίας.

Τελικά, ο Παύλος Βρέλλης κράτησε το έργο χωρίς να έχει πρόθεση να το πωλήσει ποτέ. Το παρακείμενο banner [θα το δείτε στην έκθεση] αντικατοπτρίζει μεταγενέστερα έργα του, αφού ξεπέρασε το όνειδος αυτής της φθοροποιού «συνεργασίας». Ευδοκίμησαν μετά από τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας και την αγάπη φίλων και παλιών μαθητών του. Σε αντίθεση με το ορειχάλκινο γλυπτό, σφύζουν από χρώματα, ποικίλλουν σε όγκους και σχήματα, καθώς διηγείται την Ελλάδα που αγκάλιασε πρώτα με τη σκέψη πριν την αποδώσει με ύλη.

Κ. Β. – Φεβρουάριος 2022