«Ήταν οι πρώτοι σταθμοί βοήθειας, για τον Έλληνα μαχητή που τραυματίστηκε στο μέτωπο. Πολλές ζωές σώθηκαν, χάρη στην έγκαιρη περιποίηση και φροντίδα. Μεγάλη η συμβολή και το δράμα των γιατρών αυτών. Αφανής η παρουσία τους, για τους περισσότερους ιστορικούς. Γι’ αυτούς που ευεργετήθηκαν όμως, ήταν ανεκτίμητη.

Οι τραυματίες μεταφέρονταν εκεί, με τραυματιοφορείς, με διάφορα ζώα, αλλά και από γυναίκες που είχαν ήδη μεταφέρει εφόδια και πυρομαχικά και στο γυρισμό τους μετέφεραν αρκετούς από τους τραυματίες αυτούς.

Πολλοί τέτοιοι σταθμοί βοήθειας βρίσκονταν μέσα σε σπηλιές, γι’ αυτό κι εγώ φροντίζω να ενσωματώσω τη σύνθεση αυτή, στη γενικότερη σύνθεση της Πίνδου.

Μόλις ανεβαίνουμε τα τελευταία σκαλοπάτια, που μας οδήγησαν μέχρι αυτό το ύψος, βλέπομε ένα τέτοιο χώρο-άνοιγμα, μια ανάσα μακριά από τη σύνθεση των “Γυναικών της Πίνδου”. Έδεσα μορφολογικά το εξωτερικό της σπηλιάς με τα βράχια της ενότητας αυτής. Απομόνωσα το θέμα, με το άνοιγμα που δημιουργώ και αναπτύσσω πάνω απ’ τη σύνθεση του “Κανάρη”, το χώρο αυτό, αποκλειστικά με λινάτσα και γύψο.

Η σκηνή αυτή έχει αντίθετη κίνηση, σε σχέση με την πορεία που κάναμε για να ανεβούμε προς τις “Γυναίκες της Πίνδου”. Ήταν η πρώτη σύνθεση που διακρίναμε, όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε αυτά τα σκαλοπάτια. Τώρα θα είναι η τελευταία, αυτής της ενότητας. γιατί μόλις ανεβούμε ψηλότερα, θα έχει απομονωθεί η ενότητα αυτή και δε θα βρίσκεται πια στη γραμμή ορίζοντος του επισκέπτη, αλλά κάτω απ’ αυτή. Έτσι, αφήνουμε πίσω μας δυο θέματα που είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους και μεταφερόμαστε ταχύτατα στην επόμενη φάση του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.»

Παύλος Βρέλλης, Μπιζάνι 1994